هیچ معماریی بدون عنصر زیبایی وجود ندارد، اما آیا زیبایی گرایی سازه ای وجود دارد؟ و در صورت وجود داشتن آیا معماری را آنقدر عمیق تحت تأثیر قرار می دهد که معماران به آن توجه کنند؟
در پاسخ به این سئوالات شخص ممکن است تعاریف متنوع زیبایی را نادیده بگیرد و در عوض به این مسئله توجه نماید که مکتب های زیبایی گرایی با زمان تغییر می کنند. یک بنای معماری که در زمان خاصی شاهکار معماری محسوب می شده است در زمان دیگر تا حد یک اثر درجه دو تنزل می یابد و بالعکس. مکتب های زیبایی گرایی تغییر می کنند اما ارضاء نیاز زیبایی گرایی یکی از آرزوهای پایدار انسان است.
ساختمانهایی که حس زیباگرایی را ارضاء می کنند می توانند بدون رعایت کامل قوانین سازهای ساخته شوند. نمونه آن ساختمان پارتنون است. از طرف دیگر صاحبنظران بزرگ در طراحی سازه ادعا کرده اند که نباید صرفا به مسئله زیبایی گرایی توجه کرد زیرا اگر بنایی بطور صحیح طراحی شود، زیبایی بدون تردید از درست بودن سازهای آن حاصل می شود. ساختمانهای زشت متعددی که بدرستی محاسبه شده اند ثابت می کنند که این فرضیه بی پایه است. نوابغ مهندسی مانند مایلارت و نروی با اینکه به زیبایی گرایی توجهی نداشتند، به علت احساس و درک عمیق درونی از زیبایی، سازه های فوق العاده ای طراحی کرده اند.
در بررسی تأثیر سازه بر زیبایی گرایی معماری باید بین ساختمانهایی که در آنها سازه بطور نسبی از اهمیت کمتری برخوردار است و نتیجتا بطور انحصاری مطرح نمی شوند، و ساختمانهایی که سازه در آنها اساسی است، تمایز قائل شد. بندرت پیش می آید که ظاهر یک خانه کوچک برای یک خانواده به سازه اش بستگی داشته باشد. این سازه می تواند از فولاد، بتن، چوب یا سنگ باشد. اما سازه یک پل بزرگ معلق از نیازهای سازه ای آن بوجود می آید. بناهایی بین این دو حد نهایی، سازه هایی قرار دارند که با درجات مختلف تاثیر بر ظاهرشان، واکنش زیبایی گرایی بینندگان را تحت تاثیر قرار می دهند. به همین ترتیب، محدودیت ها و شرایط زیبایی گرایی معماری در درجات مختلف بر راه حل های سازه ای که مهندس اتخاذ می کند، موثر است. تنها راه حل هایی کاملا از نظر زیبایی گرایی انسان را ارضا می کنند که از تاثیر متقابل معماری و مهندسی بوجود آمده باشد.
از اوایل قرن بیستم معماران، مورخان معماری و سایر متخصصین در زمینه ساختمان مفهوم پیام های رمزی یک بنای کامل را پذیرفته اند. مکتب علائم رمزی شاخه ای از فلسفه است که در صد ساله اخیر پیشرفت کرده است و به تمام فعالیت ها و ساخته های دست انسان، از نقطه نظر خاص ارتباط نشانه ای یا ارتباط غیر لفظی می نگرد.
