معماران ژاپنی به طور کلی تمایل چندانی به دست بردن در زمین پروژه ندارند، ولی تادائو آندو هیچ گاه از شکل دادن به زمین رویگردان نیست. او حتی در آغاز کار معماری خود نیز برای طراحی سایت اهمیت ویژه ای قائل بود، ولی با گذشت زمان و پس از ساخت خانه ی کوشینو در دخل و تصرف در وضعیت زمین جسارت بیشتری پیدا کرد. در پروژه ی خانه سازی روکو او دامنه ی شیب دار تپه را به مبارزه طلبید؛ در موزه ی سونتوری از یک سایت کنار دریا استفاده کرد تا ارتباطی جدید میان دریا و معماری ایجاد کند. بیست سال بعد در موزه ی هنر چیچو، از طریق دفن کردن فرمهای هندسی در زیر دامنه ی تپه، ساختمانی تماشایی پدید آورد.
نائوشیما جزیره ی کوچکی است واقع در دریای داخلی ژاپن. تادائو آندو بیش از ده سال در جزیره نائوشیما فعالیت معماری داشت. با آنکه موزه ی چیچو روی تپه ای در جزیره نائوشیما واقع شده است، ساختمان موزه چیچو به ملاحظات منظره ی طبیعی دریای داخلی ژاپن، به طور کامل زیر زمین دفن شده است. موزه هنر چیچو از گالریهایی که پیرامون دو حیاط (یکی به شکل مثلث متساوی الاضلاع و دیگری چهارگوش) قرار گرفته اند و راهروهایی تشکیل شده است که این گالریها را به هم متصل می سازند. در زیر زمین از محور و جهت خبری نیست. دقیقا به همین دلیل است که در فضاهای زیر زمین به فرمهای نیرومند، مصالح منحصربه فرد و هنرمندانی با طبع پرشور نیاز پیدا می شود.
موزه ی هنر چیچو به نمایش دائمی آثار سه هنرمند اختصاص دارد: نقاش امپرسیونیست، کلود مونه، و نقاشان معاصر، والتر د ماریا و جیمز تارل. از آنجا که آثار به نمایش درآمده در این موزه، همیشگی هستند، نمی توان آنها را از معماری ساختمان جدا دانست. در فضای متعلق به تارل ما، در تماسی نزدیک با آسمان قرار می گیریم و همچنین با مکعبی از نور سفید که در میانه ی فضا قرار می گیرد روبه رو می شویم. در اتاق والتر د ماریا، نقاشی آویخته شده به دیوار پلکان عظیم، رنگی طلایی را بازتاب می دهد و فضایی با حال و هوای مذهبی به وجود می آورد. در اتاق مونه، دیوارهای گچی با گوشه های گرد و كف مرمر این احساس را در بیننده برمی انگیزد که نیلوفرهای آبی مونه را جایی در فضای بیرونی می بیند.
در موزه های هنری دیگر آثار عبارت هستند از اشیایی که باید آنها را تماشا کرد، ولی در این موزه، آثار را باید با تمام بدن حس و تجربه کرد و طبیعتا این کار بدون کمک فضای معماری ممکن نیست. با نگریستن به موزه ی چیچو از دیدگاهی دیگر، می توان آن را آزمایشگاهی زیرزمینی دانست. پروژه موزه چیچو، تلاشی بلندپروازانه است برای ایجاد فضاهایی که با استفاده از محیط زیرزمینی به بینندگان امکان دهند آثار هنری را به شکلی ناب و خالص تجربه کنند. ما در این موزه از جهان بیرون بریده می شویم و برداشتهایمان کاملا به حواس پنجگانه متکی می شوند و می توانیم تمرکز کاملی روی آثار پیدا کنیم. این درون مایه و مفهوم جسورانه ای است که در موزه هنر چیچو به نمایش گذاشته شده است.
