ساخت باغ در کشور ما سابقه ای طولانی داشته و در تمام دوران ها بخصوص دوره اسلامی مورد توجه بوده است. باغ ها چند عملکرد داشته اند و در بعضی دوران ها باغ های عمومی برای گردش و تفریح اهالی ساخته می شدند.
در دوره اسلامی نیز ایجاد باغ ها و درخت زارها همچنان مورد علاقه ساکنان این سرزمین کهنسال بوده و علاوه بر باغ های بزرگ و باشکوه بیرون شهرها، چندین سده پدیده باغ سازی در درون و پیرامون شهرها، خاص این سرزمین بوده است. از دلیلی به دلیل اختلاف آب و هوایی مناطق مختلف ایران، بخصوص در مناطق گرمسیری باغ اهمیت ویژه ای پیدا می کند. این دو موضوع و مسایل دیگر باعث شدند که در این سرزمین درخت به عنوان عامل گیاهی و حیاتی مورد احترام اهالی قرار گیرد؛ مانند باغ های شیراز.
فضاهای سبز بر چند گونه بوده اند. یک نوع آن باغ های بزرگ و با چند ساختمان بوده است. نوعی دیگر باغچه ها بودند که در مقیاس کوچکتر و خصوصی تر بکار می رفته اند و در همه خانه ها از اعیان تا معمولی ساخته می شدند. گودال باغچه هم گونه ای دیگر از فضای سبز است. این گودال باغچه ها در جایی احداث می شد که آب زیادی نداشته اند.
همان طور که می دانیم یکی از اصول معماری ایران درونگرایی بوده است. باغ ها نیز از همین امر تبعیت کرده و معمولا دور تا دور آن با دیوار محصور بوده است. این مساله علاوه بر ایجاد یک حفاظ، باعث می شود که وقتی انسان از فضای گرم بیرون به داخل باغ وارد شود چیزی بسیار متفاوت با بیرون را ببیند. دیوارهای باغ عموما بلند و از خشت خام، چینه یا آجر هستند. در باغ های ایرانی مانند آثار هنری دیگر سعی شده تا از بیهودگی پرهیز شود.
در داخل باغ ها علاوه بر درختان و گلها و آب نماها، گاهی اوقات یک کوشک در محور اصلی باغ ساخته شده که یا در مرکز و یا در بالای آن قرار گرفته است. مانند باغ های شیراز. در باغ دلگشای شیراز تقریبا در وسط باغ قرار دارد و در باغ ارم و تعدادی دیگر در بالای باغ قرار گرفته اند.
