، کوین لینچ و جین جیکبز و بسیاری دیگر می بینیم که دغدغه معماران و شهرسازان لااقل نیمه قرن بیستم آن بوده است که رویکردهای فرهنگی نسبت به مفهوم شهر و فضا را تقویت کنند و اگر به تاریخ معماری و شهرسازی نگاهی بیاندازیم، می توانیم ریشه های این تفکر را تا چندین قرن قبل و حتی تا دوران باستان نیز دنبال کنیم. اما متاسقانه صرفا در دوران معاصر و در حوزه هایی که چه در کشورهای توسعه یافته و چه در کشورهای در حال توسعه معماری و شهرسازی را عاملی برای سودجویی در کوتاه مدت تلقی کردند، بود که رویکردهای فرهنگی به تدریج کنار گذاشته شدند و این تصور عوام فریبانه القاء شد که می توان برای همه مردم در سراسر عالم و در تمام زمینه های کاری و مسکنی و غیره الگوهایی ساده طراحی کرد و با کمترین هزینه و تکرار بی پایان آنها ، اجرایشان را تضمین کرد. اما تجربه چند ده سال اخیر در تمام جهان نشان می دهد که امروز این دیدگاه ها تا حد زیادی به کنار گداشته شده اند، زیرا بسیاری از ساخت و سازهای نیمه قرن بیستم و سالهای حتی 1960 و 1970 را به دلیل عدم انطباقشان با رویکردهای فرهنگی به ماچار تخریب می کنند تا به اشکال و مفاهیم دیگری در این سطوح امکان تحقق یافتن فضایی بدهند.
